Przejdź do treści

Krajobraz pogórniczy

Surowce, które w normalnych warunkach geologicznych występują na Łużycach na głębokości 50-200 m, wyszły na powierzchnię w ograniczonej przestrzeni na skutek deformacji glacjalno-tektonicznych w fałdzie Muskau.

Ich wydobycie doprowadziło w połowie XIX wieku do powstania specyficznego dla danego miejsca rozwoju przemysłowego i silnie ukształtowało naturalny krajobraz łuku fałdowego. Oprócz wydobycia piasku, żwiru i gliny, szczególnie widoczne ślady pozostawiło wydobycie węgla brunatnego.

Jego historia w Fałdzie Muskau rozpoczęła się w 1843 roku wraz z otwarciem kopalni „Julius” w pobliżu Wolfshain/Friedrichshain. W okresie do 1973 roku na obszarze Faltenbogen istniało około 80-90 pól węgla brunatnego, które uzyskały prawo do wydobycia, z czego 50-60 prowadziło wydobycie.

Ze względu na brak technicznych możliwości odwadniania, wydobycie początkowo prowadzono głównie pod ziemią, po czym w latach 20. XX wieku rozpoczęto na szeroką skalę wydobycie odkrywkowe. Wydobycie głębokie osiągnęło największą głębokość na 107 m w kopalni „Conrad” koło Groß Kölzig z 22 poziomami.

Po 130 latach wydobycie węgla brunatnego zakończyło się wraz z zamknięciem w 1973 roku kopalni „Babina” w Polsce.
Po obniżeniu poziomu wód gruntowych otwory kopalni odkrywkowej wypełniły się do poziomu nowo ustalonego zwierciadła wód gruntowych, a nad większymi obszarami głębokiej eksploatacji, które spadły poniżej poziomu wód gruntowych, utworzyły się pola szczelinowe. W ten sposób powstało ponad 300 podłużnych jezior górniczych o jaskrawych kolorach, które dziś charakteryzują oblicze Faltenbogen.