Około 2 km na południowy zachód od Trzebiela, w dolinie rzeki Lanki, znajduje się Diabelski Kamień. Jest on łatwo dostępny częściowo utwardzoną ulicą Juliusza Słowackiego i znajduje się na południe od tej ulicy, na końcu odbiegającej od niej drogi polnej o długości 150 m, na skraju niewielkiego lasu. Dodatkowo przed obiektem znajduje się mała wiata ze stołem.
Głaz o wymiarach 5,1 x 3,5 m i wysokości 2,5 m jest największym głazem na Łuku Mużakowa. Łącznie z jego częścią podziemną ma on objętość ok. 36 m³, co odpowiada masie całkowitej 101 ton.
Kamień składa się ze średnio lub grubokrystalicznego (wielkość kryształów 1-10 mm) alkalicznego granitu skaleniowego o strukturze łupkowej. Skład mineralny to około 40% kwarcu, 40% mikrokliny, 15% plagioklazów i 5% biotytu. Skład chemiczny głazu, jak na granit, nie wykazuje cech szczególnych, dlatego nie można go przypisać do żadnego obszaru pochodzenia. W strukturę granitu głównego o strukturze łupkowej „wtłoczony” został zgodnie ze strukturą łupków, wielkokrystaliczny (do 3 cm) granit pegmatyczny.
Diabelski Kamień miał szczególne znaczenie jako miejsce kultu. Na jego powierzchni rozpoznać można trzy obszary, gdzie widoczne są wykonane przez człowieka otwory i wgłębienia (obszary te widoczne są od strony północno-zachodniej, wschodniej i południowo-zachodniej kamienia). Wypukła, okrągła forma z niewielkimi wgłębieniami dookoła (na północno-zachodniej stronie kamienia) mogła stanowić miejsce, w które wbijano drewniane patyczki, które miały przedstawiać słońce z promieniami. We wczesnym średniowieczu napływowi Słowianie używali wielkich głazów jako ołtarzy ofiarnych.